Το έργο αναφέρεται στην τρυφερή και παράλληλα συγκινητική σχέση που συνδέει τον αυτοκαταστροφικό και εύπορο νεαρό Χάρολντ και την ογδοντάχρονη «αναρχική» απελευθερωμένη Μοντ, που τελικά τον συμφιλιώνει με τη ζωή.

Το κορμί του Χάρολντ κρύβει την ψυχή ενός γερασμένου ανθρώπου, ενώ, πίσω από τα γερασμένα χαρακτηριστικά της Μοντ, χαμογελά ένα ζωηρό κοριτσάκι.

Αυτή η γέφυρα επικοινωνίας δύο μακρινών μεταξύ τους γενεών γίνεται ένας ύμνος για τη ζωή που σφύζει από αγάπη, αυθορμητισμό και ζωντάνια. Η Μοντ καταφέρνει να μεταδώσει αισιοδοξία και πίστη σ’ ένα νέο παιδί που αδυνατεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον του. Ο Χάρολντ μαθαίνει να γελάει, να τραγουδάει, να χορεύει, να σκέφτεται αυθόρμητα, να αποδέχεται και να γνωρίζει τον εαυτό του.

Καθένας από τους δυο τους, έχει κάνει τον μισό δρόμο που τον χωρίζει από τον άλλο. Οι δυο τους, όταν είναι μαζί, αποτελούν ένα πλήρες ον.

….η συνέχεια επί σκηνής στον ΝΕΟ Ακάδημο!

Γιατί … η αγάπη είναι ο δρόμος!!!